Rozmowa z dr. inż. Adamem Kisielem, jed­nym z pomy­sło­daw­ców i twór­ców Krucjaty Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci, poświę­co­na począt­kom i misji ruchu, któ­ry od 45 lat gro­ma­dzi ludzi modli­twy w obro­nie życia nie­na­ro­dzo­nych. Pamięci dr. inż. Antoniego Zięby, nie­stru­dzo­ne­go i bez­kom­pro­mi­so­we­go obroń­cy życia każ­de­go czło­wie­ka od poczę­cia do natu­ral­nej śmier­ci, naśla­dow­cy św. Maksymiliana w wier­nym peł­nie­niu Woli Bożej. W niniej­szej roz­mo­wie przed­sta­wi­my waż­niej­sze fak­ty będą­ce pró­bą uka­za­nia zaan­ga­żo­wa­nia kato­li­ków świec­kich Kościoła kra­kow­skie­go w obro­nę życia dzie­ci poczę­tych. Podejmowane ini­cja­ty­wy po pierw­szej piel­grzym­ce Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny w 1979 roku były odpo­wie­dzią na naucza­nie i wezwa­nie do modli­twy i ofiar­ne­go dzia­ła­nia. W cią­gu 45 lat trwa­nia Krucjaty Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci towa­rzy­szy­ły jej dzia­ła­nia edu­ka­cyj­ne, wydaw­ni­cze, publi­cy­stycz­ne, udzie­la­nie pomo­cy cha­ry­ta­tyw­nej oraz dzia­ła­nia poli­tycz­ne zmie­rza­ją­ce do napra­wy usta­wo­daw­stwa pań­stwo­we­go w zakre­sie pra­wa do życia każ­de­go czło­wie­ka od momen­tu poczę­cia. Przypomnimy istot­ne, a współ­cze­śnie zbyt mało zna­ne lub pomi­ja­ne fak­ty doty­czą­ce nie­na­ru­szal­no­ści życia każ­de­go czło­wie­ka w histo­rii ludz­ko­ści, Kościoła i naszej Ojczyzny. Na samym począt­ku pra­gnę pod­kre­ślić, że Uczestnicy Krucjaty podej­mu­ją modli­twy i dzia­ła­nia w cał­ko­wi­tej jed­no­ści z Kościołem kato­lic­kim. Przyjmują modli­twę jako fun­da­ment wszel­kich pozy­tyw­nych dzia­łań. Bowiem i modli­twy i posta­wy obro­ny życia każ­de­go czło­wie­ka od poczę­cia uczy­li­śmy się w koście­le i w naszych rodzi­nach od naj­młod­szych lat. Ale nasze zaan­ga­żo­wa­nie i dzia­łal­ność spo­łecz­na były bez­po­śred­nim efek­tem pierw­szej piel­grzym­ki Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny w 1979 roku; były naszą odpo­wie­dzią na naucza­nie i wezwa­nie do modli­twy i ofiar­ne­go dzia­ła­nia. Jakie naj­waż­niej­sze fak­ty zde­cy­do­wa­ły o roz­po­czę­ciu w śro­do­wi­sku kato­li­ków świec­kich obro­ny życia dzie­ci poczę­tych. To były infor­ma­cje, któ­re pozna­wa­li­śmy w latach sie­dem­dzie­sią­tych pod­czas dys­ku­sji w Duszpasterstwie Akademickim, pro­wa­dzo­nym przez ks. Franciszka Płonkę w koście­le św. Anny w Krakowie. A po pierw­szej piel­grzym­ce Ojca Świętego JPII zaczę­li­śmy roz­ma­wiać tak­że w gro­nie mło­dych pra­cow­ni­ków róż­nych uczel­ni kra­kow­skich, głów­nie z asy­sten­tem Mechaniki Budowli Politechniki Krakowskiej, inż. Antonim Ziębą. Niewątpliwie źró­dłem, gene­zą kru­cja­ty, są sło­wa św. Pawła z Listu do Rzymian: „Gdzie jed­nak wzmógł się grzech, tam jesz­cze obfi­ciej roz­la­ła się łaska, aby jak grzech zazna­czył swo­je kró­lo­wa­nie śmier­cią, tak łaska prze­ja­wi­ła swe kró­lo­wa­nie przez spra­wie­dli­wość wio­dą­cą do życia wiecz­ne­go przez Jezusa Chrystusa, Pana nasze­go” (Rz 5, 20–21) Aby wła­ści­wie zro­zu­mieć wiel­kość grze­chu nazy­wa­ne­go dzi­siaj abor­cją, się­gnij­my do histo­rii. Problem zabi­ja­nia poczę­tych dzie­ci w łonach matek ist­niał już w sta­ro­żyt­no­ści, o czym świad­czy frag­ment przy­się­gi Hipokratesa (ur. ok. 460 p.n.e., zm. ok. 377 p.n.e), wypo­wia­da­ny i przyj­mo­wa­ny przez wszyst­kich leka­rzy – od cza­sów IV wie­ku przed naro­dze­niem Chrystusa do cza­sów obec­nych: „…nie dam nigdy nie­wie­ście środ­ka na poro­nie­nie”. Jednak zawsze, aż do XX wie­ku zabi­cie dziec­ka było nie­le­gal­ne i uzna­wa­ne w każ­dym spo­łe­czeń­stwie jako ohyd­na zbrod­nia. Pierwszym kra­jem na świe­cie, któ­ry zale­ga­li­zo­wał prze­ry­wa­nie cią­ży, był Związek Radziecki. W. I. Lenin zre­ali­zo­wał 18 listo­pa­da 1920 r. swo­ją wcze­śniej­szą dyrek­ty­wę: „doma­gać się bez­wa­run­ko­we­go znie­sie­nia wszyst­kich ustaw ści­ga­ją­cych sztucz­ne poro­nie­nia” (Włodzimierz Lenin, Dzieła. Warszawa: Książka i Wiedza1950. Drugim przy­wód­cą, któ­ry dopro­wa­dził do lega­li­za­cji abor­cji w swo­im kra­ju był A. Hitler. W 1933 r. hitle­row­scy usta­wo­daw­cy zezwo­li­li na zabi­ja­nie nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci, któ­re posia­da­ły, lub mogły posia­dać wady wro­dzo­ne, ale rów­no­cze­śnie zagro­zi­li suro­wy­mi sank­cja­mi zabi­ja­nie zdro­wych nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci. Koniecznie trze­ba przy­po­mnieć sytu­ację z okre­su II woj­ny świa­to­wej. Działania nie­miec­kie­go oku­pan­ta na tere­nach kra­jów pod­bi­tych przed­sta­wił Martin Borman, szef kan­ce­la­rii Hitlera: „Obowiązkiem Słowian jest pra­co­wać dla nas. Płodność Słowian jest nie­po­żą­da­na. Niech uży­wa­ją pre­zer­wa­tyw albo robią skro­ban­ki – im wię­cej, tym lepiej. Oświata jest nie­bez­piecz­na”. (Heydecker Joe J i Johannes Leeb,. Trzecia Rzesza w świe­tle Norymbergii – bilans tysiąc­le­cia, s. 391, Warszawa: Książka i Wiedza. 1979) Hitlerowski oku­pant wydał 9 mar­ca 1943 r. roz­po­rzą­dze­nie (Verordnung) zezwa­la­ją­ce Polkom na nie­ogra­ni­czo­ne żad­ny­mi sank­cja­mi zabi­ja­nie nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci i jed­no­cze­śnie pod­niósł karę – do kary śmier­ci włącz­nie – za zabi­cie nie­miec­kie­go nie­na­ro­dzo­ne­go dziec­ka. Jeszcze w ostat­nim roku II woj­ny świa­to­wej, 22 lip­ca 1944 roku, Hitler gro­ził: „W obli­czu dużych rodzin tubyl­czej lud­no­ści jest dla nas bar­dzo korzyst­ne, jeśli dziew­czę­ta i kobie­ty mają moż­li­wie naj­wię­cej abor­cji. (…) Osobiście zastrze­lę tego idio­tę, któ­ry chciał­by wpro­wa­dzić w życie prze­pi­sy zabra­nia­ją­ce abor­cji na wschod­nich tere­nach oku­po­wa­nych” (William Brenman, The abor­tion holo­caust. Today’s final solu­tion. Saint Louis: Landmark Press, s.34, 1983) A jaka była sytu­acja w Polsce po II woj­nie świa­to­wej? W wyni­ku dzia­łań wojen­nych w Polsce zgi­nę­ło ok. 6 milio­nów ludzi. W pierw­szym okre­sie komu­ni­zmu, po zakoń­cze­niu woj­ny, anu­lo­wa­no hitle­row­skie roz­po­rzą­dze­nia i przy­wró­co­no w Polsce usta­wo­daw­stwo przed­wo­jen­ne, chro­nią­ce życie poczę­tych dzie­ci. „Kobieta, któ­ra płód swój spę­dza lub pozwa­la na spę­dze­nie go przez inną oso­bę, pod­le­ga karze aresz­tu do lat 3”. Sankcja była niż­sza niż wobec doko­nu­ją­ce­go abor­cji – art. 232 k.k.: „Kto za zgo­dą kobie­ty cię­żar­nej płód jej spę­dza lub jej przy tem udzie­la pomo­cy, pod­le­ga karze wię­zie­nia do lat 5”. Jednocześnie art. 233 k.k.: „Nie ma prze­stęp­stwa z art. 231 i 232, jeże­li zabieg był doko­na­ny przez leka­rza i przy­tem: a) był koniecz­ny ze wzglę­du na zdro­wie kobie­ty cię­żar­nej, albo b) cią­ża była wyni­kiem prze­stęp­stwa, okre­ślo­ne­go w art. 203, 204, 205 lub 206” [pedo­fi­lia, gwałt, nad­uży­cie zależ­no­ści, kazi­rodz­two]. Ratowania życia mat­ki nie wyszcze­gól­nio­no ze wzglę­du na ist­nie­nie norm ogól­nych: obro­ny koniecz­nej (art. 21) oraz sta­nu wyż­szej koniecz­no­ści (art. 22). (Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lip­ca 1932 r. – Kodeks kar­ny, Dz.U. nr 60 poz. 571) U schył­ku okre­su sta­li­now­skie­go, już po śmier­ci Stalina, ale przed zmia­na­mi zapo­cząt­ko­wa­ny­mi przez poznań­ski czer­wiec, 27 kwiet­nia 1956 roku, Sejm PRL uchwa­lił usta­wę dopusz­cza­ją­cą prze­ry­wa­nie cią­ży: „W celu ochro­ny zdro­wia kobie­ty przed ujem­ny­mi skut­ka­mi zabie­gów prze­rwa­nia cią­ży, doko­ny­wa­nych w nie­od­po­wied­nich warun­kach lub przez oso­by nie będą­ce leka­rza­mi – sta­no­wi się, co nastę­pu­je: Art. 1.1. Zabiegu prze­rwa­nia cią­ży może doko­nać tyl­ko lekarz, jeże­li: 1) za prze­rwa­niem cią­ży prze­ma­wia­ją: a) wska­za­nia lekar­skie lub b) trud­ne warun­ki życio­we kobie­ty cię­żar­nej, 2) zacho­dzi uza­sad­nio­ne podej­rze­nie, że cią­ża powsta­ła w wyni­ku prze­stęp­stwa. (…) 3. Zabiegu prze­rwa­nia cią­ży u nie­let­niej moż­na doko­nać tyl­ko za zgo­dą jej rodzi­ców, opie­ku­na albo wła­dzy opie­kuń­czej”. (Ustawa z 27 kwiet­nia 1956 roku o warun­kach dopusz­czal­no­ści prze­ry­wa­nia cią­ży, Dz.U. 1956 nr 12, poz. 61) Warto zauwa­żyć, że tę usta­wę uchwa­li­li posło­wie wybra­ni jesz­cze za życia Stalina, w 1952 r., a więc było to narzu­co­ne naro­do­wi pol­skie­mu pra­wo sta­li­now­skie, wzo­ro­wa­ne na pra­wo­daw­stwie Rosji Sowieckiej wpro­wa­dzo­nym przez Lenina w roku 1920. Jakie były skut­ki wpro­wa­dze­nia tej usta­wy. Czy sły­szal­ny był głos Kościoła kato­lic­kie­go? Ustawa dopro­wa­dzi­ła do nie­by­wa­łe­go ludo­bój­stwa dzie­ci poczę­tych – z dużą ostroż­no­ścią moż­na oce­nić, że licz­ba zabi­ja­nych dzie­ci rocz­nie się­ga­ła od 400 tys. do 800 tys. W Memoriale Episkopatu Polski do Rządu Polskiego z 18 czerw­ca 1970 roku zawar­ta jest infor­ma­cja: „Skutkiem lega­li­za­cji sztucz­nych poro­nień jest żywio­ło­wy wzrost tego rodza­ju zabie­gów (…). W ska­li rocz­nej licz­ba sztucz­nych poro­nień wyno­si ok. milio­na, a więc tak się ma do ilo­ści żywych uro­dzeń, jak 2:1”. (mate­ria­ły IPN). Z sza­cun­ków licz­bo­wych wyni­ka, że po II woj­nie świa­to­wej, w cza­sie obo­wią­zy­wa­nia tej sta­li­now­skiej usta­wy, zamor­do­wa­no w Polsce ok. 20–25 milio­nów dzie­ci. Przedstawię tyl­ko naj­waż­niej­sze wypo­wie­dzi bisku­pów pol­skich oraz papie­ży Pawła VI i Jana Pawła II. Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski: „Każde tak zwa­ne pra­wo, któ­re daje komu­kol­wiek moż­ność dys­po­no­wa­nia i prze­są­dza­nia o życiu ludz­kim, jest bez­pra­wiem. Każdy czyn, któ­ry zmie­rza wprost do znisz­cze­nia i prze­kre­śle­nia pra­wa czło­wie­ka do życia jest zwy­kłą zbrod­nią”. (Zdzisław Struzik, Stefan Kardynał Wyszyński Prymas Polski. Nauczanie o Małżeństwie i Rodzinie. Antologia Tekstów 1925–1981, s123, Warszawa: Instytut Papieża Jana Pawła II, 2018). Ks. Kard. Karol Wojtyła: „Życie ludz­kie jest świę­te i nie­na­ru­szal­ne w każ­dej chwi­li swe­go ist­nie­nia, tak­że w fazie począt­ko­wej, któ­ra poprze­dza naro­dzi­ny.” ( Jan Paweł II.. Encyklika Evangelium Vitae, s. 112, Poznań: Pallottinum, 1995) Papież Paweł VI: „W opar­ciu o te pod­sta­wo­we zasa­dy ludz­kiej i chrze­ści­jań­skiej nauki o mał­żeń­stwie czu­je­my się w obo­wiąz­ku raz jesz­cze oświad­czyć, że nale­ży bez­wa­run­ko­wo odrzu­cić – jako moral­nie nie­do­pusz­czal­ny spo­sób ogra­ni­cza­nia ilo­ści potom­stwa – bez­po­śred­nie naru­sza­nie roz­po­czę­te­go już pro­ce­su życia, a zwłasz­cza bez­po­śred­nie prze­ry­wa­nie cią­ży, choć­by doko­ny­wa­ne ze wzglę­dów lecz­ni­czych.” (Paweł VI, Encyklika Humanae Vitae, s. 15, Wrocław: TUM, 1995) Jan Paweł II, Rzym, 26 lute­go 1979: „Walczcie, aby każ­de­mu czło­wie­ko­wi przy­zna­no pra­wo do naro­dze­nia się (…) Pokładajcie wia­rę w Bogu, Stworzycielu i Ojcu każ­dej isto­ty ludz­kiej (…) W Chrystusie Zmarłym i Zmartwychwstałym spra­wa czło­wie­ka otrzy­ma­ła już swój osta­tecz­ny wyrok: Życie zwy­cię­ży śmierć!”. Wypowiedzi Ojca Świętego Jana Pawła II pod­czas I Pielgrzymki do Ojczyzny W Kalwaria Zebrzydowskiej, 7 czerw­ca 1979 r., Jan Paweł II wypo­wie­dział sła­wa, któ­re sam okre­ślił jako naj­istot­niej­sze orę­dzie papie­skie: „Jeśli mamy żyć Słowem Bożym, trze­ba nie usta­wać w modli­twie. Może to być nawet modli­twa bez słów. Niech z tego miej­sca do wszyst­kich, któ­rzy mnie słu­cha­ją, tutaj, albo gdzie­kol­wiek, prze­mó­wi pro­ste papie­skie wezwa­nie do modli­twy. A jest to wezwa­nie naj­waż­niej­sze, naj­istot­niej­sze orę­dzie”. W Nowym Targu, 8 czerw­ca 1979 r., Ojciec Święty wezwał wszyst­kich Polaków do obro­ny życia każ­de­go czło­wie­ka od momen­tu poczę­cia: „I życzę, i modlę się o to sta­le, aże­by rodzi­na pol­ska dawa­ła życie, by była wier­na świę­te­mu pra­wu życia. Jeśli się naru­szy pra­wo czło­wie­ka do życia w tym momen­cie, w któ­rym poczy­na się on jako czło­wiek pod ser­cem mat­ki, godzi się pośred­nio w cały ład moral­ny, któ­ry słu­ży zabez­pie­cze­niu nie­na­ru­szal­nych dóbr czło­wie­ka. Życie jest pierw­szym wśród tych dóbr”. (Jan Paweł II, Pielgrzymki do Ojczyzny 1979, 1983, 1987, 1991, 1995, 1997, 1999, 2002. Przemówienia, homi­lie, s. 17, 149, 161, Kraków, Wydawnictwo Znak, 2005) Już pan wspo­mniał, że Pielgrzymka Ojca Świętego spo­wo­do­wa­ła wzrost aktyw­no­ści spo­łecz­nej wśród Polaków. To był czas prze­bu­dze­nia i naszej odpo­wie­dzi na papie­skie wezwa­nie. Po piel­grzym­ce nastą­pi­ła wiel­ka prze­mia­na w naszym pol­skim naro­dzie. Ludzie zaczę­li się pozna­wać i dzia­łać wspól­nie. Przybywało obroń­ców życia dzie­ci poczę­tych –wszyst­kich mobi­li­zo­wał Ojciec Święty i On wska­zy­wał pola dzia­ła­nia. Dobrym przy­kła­dem jest m.in. histo­ria życia Antoniego Zięby, inży­nie­ra i pra­cow­ni­ka nauko­we­go Politechniki Krakowskiej. Był solid­nym inży­nie­rem i dobrym nauczy­cie­lem aka­de­mic­kim, ale po papie­skiej piel­grzym­ce w 1979 r. dał się poznać w swo­im śro­do­wi­sku jako aktyw­ny kato­lik i gorą­cy zwo­len­nik koniecz­no­ści obro­ny życia poczę­tych dzie­ci, a przy tym zna­ko­mi­ty orga­ni­za­tor dzia­łań zakro­jo­nych na sze­ro­ką ska­lę, obej­mu­ją­cą tery­to­rium całej Polski. Takie dzia­ła­nia wyni­ka­ły z sytu­acji panu­ją­cej w Polsce w latach sie­dem­dzie­sią­tych ub. wie­ku. Mówiło się wów­czas o skro­ban­kach, spę­dza­niu pło­du. Nie uży­wa­ło się ter­mi­nu abor­cja, a tyl­ko w koście­le mówi­ło się jed­no­znacz­nie, że „skro­ban­ka” to zabi­cie poczę­te­go dziec­ka w łonie mat­ki. Większość męż­czyzn i kobiet albo nie rozu­mia­ła, albo nie chcia­ła mieć świa­do­mo­ści, czym było pra­wo do prze­ry­wa­nia cią­ży narzu­co­ne przez Sejm PRL 27 kwiet­nia 1956 r. Jak kon­kret­nie zare­ago­wa­li­ście? Zaczęliśmy od dzia­łal­no­ści uświa­da­mia­ją­cej. Zorganizowaliśmy wysta­wę „Życie czło­wie­ka od poczę­cia jest świę­te”. Inż. Antoni Zięba dys­po­no­wał przy­wie­zio­ny­mi z Wiednia kolo­ro­wy­mi zdję­cia­mi for­ma­tu A3, przed­sta­wia­ją­cy­mi roz­wój dziec­ka w łonie mat­ki i tra­gicz­ne skut­ki abor­cji. Z pomo­cą dusz­pa­ste­rza aka­de­mic­kie­go Krakowa, ks. dr. Franciszka Płonki (tek­sty for­ma­cyj­ne), pla­sty­ka Jerzego Jaworskiego i pra­cow­ni­ków uczel­ni kra­kow­skich (UJ, PK, AGH, AE, AR) zosta­ła wyko­na­na wysta­wa „Życie czło­wie­ka od poczę­cia jest świę­te” (tytuł został zaczerp­nię­ty z wypo­wie­dzi Ojca Świętego Pawła VI), któ­rą usta­wio­no w koście­le Matki Bożej z Lourdes w Krakowie, na mia­stecz­ku aka­de­mic­kim, w maju 1980 r., przed stu­denc­ki­mi Juwenaliami (to była świa­do­ma decy­zja, gdyż w poprzed­nim roku ok. 200 stu­den­tek zgło­si­ło się w cią­gu 2–3 mie­się­cy po Juwenaliach na zabie­gi prze­ry­wa­nia cią­ży). Odbiór spo­łecz­ny – uwi­docz­nio­ny we wpi­sach w księ­dze wysta­wy – zde­cy­do­wał o tym, że w wal­kę o pra­wo do życia dzie­ci poczę­tych anga­żo­wa­ło się coraz wię­cej osób. W księ­dze wysta­wy zamiesz­czo­no licz­ne podzię­ko­wa­nia za uka­za­nie praw­dy o dziec­ku poczę­tym oraz oświad­cze­nia kil­ku mło­dych matek, któ­re po ogląd­nię­ciu wysta­wy posta­no­wi­ły uro­dzić swo­je dzie­ci, mimo wcze­śniej­szych naci­sków na prze­rwa­nie cią­ży ze stro­ny innych, czę­sto osób z rodzi­ny. Obrońcy życia zda­wa­li sobie spra­wę z tego, że sami nic nie osią­gną. Dlatego rów­no­le­gle z sze­ro­ko zakro­jo­ną akcją infor­ma­cyj­ną i edu­ka­cyj­ną całe dzie­ło obro­ny życia zosta­ło opar­te na moc­nym fun­da­men­cie – na modli­twie. Oczywiście, w peł­nej łącz­no­ści z Kościołem. Właściwą pomoc uzy­ska­no w Krakowskiej Kurii bez­po­śred­nio od ks. Kard. Franciszka Macharskiego, w Duszpasterstwie Rodzin, od ks. Władysława Gasidły, dr Wandy Półtawskiej i Marii Niniewskiej, a tak­że od ks. Franciszka Płonki (Duszpasterstwo Akademickie) i ks. Edwarda Stańka (Duszpasterstwo Pracowników Naukowych). Kto wymy­ślił Krucjatę? To był wynik wie­lu roz­mów w gro­nie kil­ku osób, głów­ne „spo­ry” toczy­łem z inż. Antonim Ziębą. A samą nazwę: „Krucjata Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci”. zapro­po­no­wał ks. Franciszek Płonka, gdy już było wia­do­mo, jakie będą wyma­ga­nia sta­wia­ne uczest­ni­kom tej modli­twy. To była trzy­mie­sięcz­na Krucjata Począwszy od maja 1980 r. przy­go­to­wy­wa­na była ta modli­twa, Ufając w potę­gę modli­twy, orga­ni­za­to­rzy posta­no­wi­li pro­wa­dzić i ini­cjo­wać w spo­sób sys­te­ma­tycz­ny tę modli­twę. Dla uczest­ni­ków Krucjaty Modlitwy sfor­mu­ło­wa­ne zosta­ły trzy cele ogól­ne: prze­bu­dze­nie i uwraż­li­wie­nie sumień; modli­twa w inten­cji dopro­wa­dze­nia do anu­lo­wa­nia usta­wy z 27 kwiet­nia 1956 r. o tzw. prze­ry­wa­niu cią­ży; uzna­nie bez­wa­run­ko­we­go pra­wa do życia każ­de­go poczę­te­go dziec­ka (Kisiel i in. 1999, 30) „Nabór” uczest­ni­ków Krucjaty odby­wał się poprzez spo­tka­nia z wier­ny­mi w wie­lu para­fiach Archidiecezji Krakowskiej i sąsied­nich, a tak­że w dro­dze kon­tak­tów oso­bi­stych. Za nie­wąt­pli­wy znak bło­go­sła­wień­stwa Bożego nale­ży uznać fakt, że tę for­mę inten­syw­nej modli­twy – poprzez codzien­ne uczest­nic­two przez okres trzech mie­się­cy we Mszy św. z przy­ję­ciem Komunii św. (w inten­cji jed­nej oso­by wylo­so­wa­nej spo­śród mają­cych istot­ny wpływ na sytu­ację praw­ną dzie­ci poczę­tych a jesz­cze nie naro­dzo­nych – za takie wpły­wo­we oso­by uzna­no m.in. pre­mie­ra, mini­strów, posłów i mar­szał­ka Sejmu, człon­ków komi­te­tu Centralnego PZPR, gine­ko­lo­gów, sędziów, a tak­że księ­ży bisku­pów, kar­dy­na­łów i Prymasa Polski) oraz odmó­wie­nie dzie­siąt­ka Różańca Świętego lub Litanii Loretańskiej do Najświętszej Maryi Panny z modli­twą św. Bernarda – pod­ję­ło ok. 1500 osób oraz ponad 1000 osób cho­rych, któ­re nie mogąc uczest­ni­czyć we Mszy św. zobo­wią­zy­wa­ły się do odma­wia­nia cząst­ki Różańca św. i ofia­ro­wa­nia swo­ich cier­pień. Krucjata Modlitwy roz­po­czę­ła się 12 paź­dzier­ni­ka 1980 (w Ogólnoświatowym Dniu Modlitw w Intencji Rodzin, zarzą­dzo­nym przez Ojca Świętego Jana Pawła II) – za wie­dzą i z bło­go­sła­wień­stwem ks. kard. Franciszka Macharskiego, któ­re­mu zawdzię­cza­no wie­lo­krot­ne roz­mo­wy i odstą­pie­nie orga­ni­za­to­rów od zobo­wią­za­nia uczest­ni­ków Krucjaty do pisa­nia listów do osób, w inten­cji któ­rych podej­mo­wa­no modli­twę, co oka­za­ło się pro­ro­cze wobec moż­li­we­go inter­no­wa­nia w cza­sie wpro­wa­dzo­ne­go 14 mie­się­cy póź­niej sta­nu wojen­ne­go. Wymagania tej Krucjaty były rze­czy­wi­ście duże i trud­ne do speł­nie­nia, cho­ciaż jak się oka­za­ło, dla wie­lu osób moż­li­we. Ale co dalej? Dalej pro­po­no­wa­na była corocz­na Krucjata Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci. Na prze­ło­mie lat 1980/81 opra­co­wa­no nowy modli­tew­ny pro­gram Krucjaty, zgod­nie z któ­rym uczest­nik zobo­wią­zy­wał się przez okres roku: codzien­nie modlić się w inten­cji obro­ny życia, w tym w trzech celach ogól­nych jak w Krucjacie trzy­mie­sięcz­nej, raz w mie­sią­cu, w dzień powsze­dni, uczest­ni­czyć we Mszy Św., przyj­mu­jąc Komunię Św. w tej inten­cji (cho­rzy, któ­rzy nie mogą uczest­ni­czyć we Mszy Św. win­ni ofia­ro­wać w tej inten­cji dzień swe­go cier­pie­nia). Rozpoczynanie kolej­nych lat Krucjaty począt­ko­wo mia­ło miej­sce w Częstochowie w Uroczystość Matki Bożej Królowej Polski, 3 maja. W póź­niej­szych latach Krucjata była odna­wia­na w cza­sie piel­grzym­ki obroń­ców życia na Jasną Górę, w sobo­tę przed Uroczystością Zwiastowania Pańskiego (czy­li ok. 25 mar­ca z uwzględ­nie­niem zmian w kalen­da­rzu litur­gicz­nym). Asystentem kościel­nym Krucjaty został ks. Stanisław Maślanka. Ponadto trwa­ła nie­ustan­na dzia­łal­ność edu­ka­cyj­na. Od 1980 roku opra­co­wy­wa­ne były nowe wer­sje wysta­wy „Życie czło­wie­ka od poczę­cia jest świę­te”, któ­re powie­lo­ne w set­kach egzem­pla­rzy mia­ły sta­łe eks­po­zy­cje w wie­lu sank­tu­ariach, m.in. na Jasnej Górze, Kalwarii Zebrzydowskiej, na Górze św. Anny, w koście­le św. Anny i Mariackim w Krakowie, w kate­drze na Wawelu, oraz w Warszawie, Zakopanem, Gdańsku, Pelplinie i w wie­lu kościo­łach para­fial­nych. W 1983 roku na Jasnej Górze (z oka­zji piel­grzym­ki papie­skiej) zain­sta­lo­wa­no wysta­wę w wer­sji czte­ro­ję­zycz­nej (w języ­ku pol­skim, angiel­skim, fran­cu­skim i nie­miec­kim). W para­fiach orga­ni­zo­wa­ne były spo­tka­nia z mło­dzie­żą, wyświe­tla­no pozy­tyw­ne fil­my o roz­wo­ju dziec­ka w łonie mat­ki oraz uka­zu­ją­ce praw­dę o abor­cji, m.in. „Niemy Krzyk”, wygła­sza­no pre­lek­cje dla wier­nych uczest­ni­czą­cych w nie­dziel­nych Mszach świę­tych. W tym miej­scu chciał­bym pod­kre­ślić ogrom­ny wysi­łek inż. Antoniego Zięby, któ­ry pod­czas Mszy św. nie­dziel­nych (przed, po, a cza­sa­mi zamiast kaza­nia, jeże­li taka była wola ks. pro­bosz­cza) wygło­sił ponad tysiąc nauk, nie­jed­no­krot­nie trwa­ją­cych ponad pół godz. Ojciec Święty zawsze inte­re­so­wał się spra­wa­mi naszej Ojczyzny. Czy uda­ło się wam nawią­zać jakąś łącz­ność z Wielkim Janem Pawłem II? Bardzo waż­ne spo­tka­nie z Ojcem Świętym mia­ło miej­sce w Krakowie w 1991 r. Ojciec Święty przy­jął ini­cja­to­rów i orga­ni­za­to­rów Krucjaty Modlitwy na pry­wat­nej audien­cji w Kurii Krakowskiej tuż przed Światowymi Dniami Młodzieży na Jasnej Górze, w dniu 13 sierp­nia 1991 r. Do obroń­ców życia powie­dział m.in.: „Ja codzien­nie modlę się w inten­cji obro­ny życia”. W trak­cie krót­kiej roz­mo­wy przed­sta­wi­li­śmy Ojcu Świętemu dzia­łal­ność edu­ka­cyj­ną poprzez insta­lo­wa­nie głów­nie w kościo­łach wystaw „Życie czło­wie­ka od poczę­cia jest świę­te”. Na zapew­nie­nie, że „sta­ra­my się być dobry­mi rze­mieśl­ni­ka­mi”, Jan Paweł II odpo­wie­dział: „Słudzy nie­uży­tecz­ni jeste­śmy; wyko­na­li­śmy to, co powin­ni­śmy wyko­nać”. Te zacy­to­wa­ne sło­wa Pana Jezusa (Łk 17,10) i skie­ro­wa­ne bez­po­śred­nio do obroń­ców życia były zapew­nie­niem, że taka jest Wola Boża, ale tak­że uka­za­ły wła­ści­we miej­sce w tym wiel­kim dzie­le obro­ny życia – że jeste­śmy tyl­ko nie­uży­tecz­ny­mi słu­ga­mi, a nad cało­ścią jest Pan Bóg i On spra­wia, czy i kie­dy przyj­dą dobre owo­ce tych dzia­łań, któ­re są Bożym darem. Dlatego z nową ener­gią pro­wa­dzo­no dalej modli­twę w ramach Krucjaty Modlitwy oraz dzia­łal­ność edu­ka­cyj­ną i infor­ma­cyj­ną poprzez insta­la­cję wystaw, wyświe­tla­nie fil­mów czy spo­tka­nia z wier­ny­mi w kościo­łach. Kiedy moż­na było zauwa­żyć, że ta inten­syw­na modli­twa jest sku­tecz­na? Tak. Modlitwa Uczestników Krucjaty i wie­lu tysię­cy for­mal­nie nie zgło­szo­nych ludzi oka­za­ła się miła Panu Bogu. Nie waha­li­śmy się mówić, że dzię­ki inter­wen­cji Bożej stał się cud! Wydarzył się 7 stycz­nia 1993 roku. Tak okre­ślo­no wśród uczest­ni­ków Krucjaty Modlitwy zmia­nę sta­li­now­skiej usta­wy dopusz­cza­ją­cej prze­ry­wa­nie cią­ży, któ­ra obo­wią­zy­wa­ła w Polsce nie­mal 37. Wszechmogący Bóg Ojciec oka­zał swo­je Miłosierdzie i spra­wił, że w kra­ju, któ­ry w znacz­nej mie­rze stał się kra­jem wol­nym w roku 1989, w warun­kach demo­kra­cji, a więc w warun­kach, w któ­rych nie moż­na już nicze­go narzu­cić z góry, uda­ło się odwró­cić tę cywi­li­za­cję śmier­ci. Ustawa pozwa­la­ją­ca na zabi­ja­nie dzie­ci poczę­tych zosta­ła zamie­nio­na na usta­wą chro­nią­cą życie. Posłowie soli­dar­no­ścio­wej opcji poli­tycz­nej prze­gło­so­wa­li usta­wę o pla­no­wa­niu rodzi­ny i ochro­nie pło­du ludz­kie­go 7 stycz­nia 1993 roku, co sta­ło się mimo zde­cy­do­wa­ne­go sprze­ci­wu posłów post­ko­mu­ni­stycz­nych i libe­ral­nych. Niestety, nie była to jesz­cze usta­wa cał­ko­wi­cie wła­ści­wa, pra­wi­dło­wa, cał­ko­wi­cie zgod­na z pra­wem Bożym, bowiem pozwa­la­ła zabi­jać dzie­ci w trzech wypad­kach: gdy dziec­ko w łonie mat­ki roz­wi­ja się w spo­sób nie­pra­wi­dło­wy (jest cho­re), gdy zagra­ża życiu mat­ki i gdy zosta­ło poczę­te w wyni­ku gwał­tu. Ale jak­że się zmie­ni­ła sytu­acja: legal­nych (czy­li w wyni­ku moż­li­wo­ści zasto­so­wa­nia tych wyjąt­ków) prze­rwań cią­ży w Polsce było ok. 100 każ­de­go roku. Niestety, były wyko­ny­wa­ne zabie­gi nie­le­gal­ne, naukow­cy oce­nia­li ich licz­bę na ok. kil­ku do kil­ku­na­stu tysię­cy rocz­nie. Ale rze­kę krwi dzie­ci nie­na­ro­dzo­nych, o któ­rej mówił Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski, uda­ło się bar­dzo ogra­ni­czyć. Stąd wyni­ka wdzięcz­ność Panu Bogu za ten cud, tę wiel­ką łaskę. Oczywiście, pozo­sta­wio­ne w usta­wie wyjąt­ki są hanieb­ne i dla­te­go Krucjata Modlitwy jest nadal orga­ni­zo­wa­na. Czy zwo­len­ni­cy abor­cji, czy­li dosłow­nie zwo­len­ni­cy zabi­ja­nia dzie­ci w łonach matek przed naro­dze­niem zło­ży­li broń? W dzie­le obro­ny życia dzie­ci poczę­tych nie wol­no spo­cząć, bowiem siły zła nie usta­ją. W pol­skim par­la­men­cie już kil­ka dni po wygra­niu wybo­rów pre­zy­denc­kich przez post­ko­mu­ni­stę A. Kwaśniewskiego, 14 grud­nia 1995 r. post­ko­mu­ni­stycz­ni posło­wie wystą­pi­li z ini­cja­ty­wą nowe­li­za­cji usta­wy z 7 stycz­nia 1993 roku mają­cej na celu wpro­wa­dze­nie zmia­ny dopusz­cza­ją­cej moż­li­wość zabi­ja­nia poczę­tych dzie­ci, gdy „kobie­ta cię­żar­na znaj­du­je się w cięż­kich warun­kach życio­wych lub trud­nej sytu­acji oso­bi­stej”. Tę zbrod­ni­czą nowe­li­za­cję przy­jął Sejm następ­nej kaden­cji, po wygra­nych wybo­rach przez post­ko­mu­ni­stów. Podpisał ją pre­zy­dent A. Kwaśniewski 20 listo­pa­da 1996 r. Jednak Trybunał Konstytucyjny uznał ją za sprzecz­ną z Konstytucją RP i decy­zją z 28 maja 1997 roku przy­wró­cił poczę­tym dzie­ciom praw­ną ochro­nę życia. Trwa cią­gła wal­ka o napra­wę usta­wo­daw­stwa w Sejmie i Senacie. W 2006 roku poja­wi­ła się moż­li­wość wpi­sa­nia do Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej pra­wa chro­nią­ce­go życie każ­de­go czło­wie­ka od momen­tu poczę­cia do natu­ral­nej śmier­ci. Niestety, w wyni­ku nie­zro­zu­mia­łych zacho­wań nie­któ­rych posłów, ta zmia­na nie nastą­pi­ła. Ale nadzie­ja pozo­sta­ła. Podejmowano dodat­ko­we modli­twy zwią­za­ne z dłu­go ocze­ki­wa­nym orze­cze­niem Trybunału Konstytucyjnego w spra­wie abor­cji euge­nicz­nej. We wspo­mnie­nie litur­gicz­ne św. Jana Pawła II, 22 paź­dzier­ni­ka 2020 r., Trybunał Konstytucyjny stwier­dził, że prze­pi­sy praw­ne dotych­czas dopusz­cza­ją­ce prze­pro­wa­dza­nie abor­cji dzie­ci nie­na­ro­dzo­nych podej­rza­nych o nie­peł­no­spraw­ność są nie­zgod­ne z pol­ską Konstytucją. W uza­sad­nie­niu orze­cze­nia czy­ta­my m.in.: „Dziecko jesz­cze nie­uro­dzo­ne, jako isto­ta ludz­ka – czło­wiek, któ­re­mu przy­słu­gu­je przy­ro­dzo­na i nie­zby­wal­na god­ność, jest pod­mio­tem mają­cym pra­wo do życia, zaś sys­tem praw­ny – zgod­nie z art. 38 Konstytucji – musi gwa­ran­to­wać nale­ży­tą ochro­nę temu cen­tral­ne­mu dobru, bez któ­re­go owa pod­mio­to­wość zosta­ła­by prze­kre­ślo­na” (Uzasadnienie do wyro­ku Trybunału Konstytucyjnego w spra­wie o sygn. akt K 1/20 z dnia