Służebnico Pańska – módl się za nami! Bóg ocze­ki­wał od Maryi z Nazaretu zgo­dy na poczę­cie Jego Syna. Wiadomość prze­ka­zał Jej Archanioł Gabriel, jedy­ny ze stwo­rzeń wta­jem­ni­czo­ny w pla­ny Boga. Maryja uwa­ża­ła sie­bie za słu­żą­cą Boga i natych­miast odpo­wie­dzia­ła: „Niech Mi się sta­nie według sło­wa twe­go”. 25 mar­ca to dzie­więć mie­się­cy do 25 grud­nia, dnia Narodzenia Jezusa. Czas Jego miesz­ka­nia w łonie Mamy i uświę­ce­nia tego łona. Ono wte­dy było dla Niego niebem.

Matko Boża Gromniczna – módl się za nami! Gromnica to poświę­co­na świe­ca, któ­ra w rękach Matki Bożej bro­ni przed ude­rze­nia­mi gro­mu, czy­li pio­ru­na. Za wsta­wien­nic­twem Matki Bożej pro­si­my, aby Bóg zacho­wał od gro­mów, jakie w poczę­te dziec­ko rzu­ca współ­cze­sny świat. Matka Boża nie boi się gromów.

Święta Boża Rodzicielko – módl się za nami! W Kościele Nowy Rok kalen­da­rzo­wy roz­po­czy­na­my uro­czy­sto­ścią Świętej Bożej Rodzicielki. Ten tytuł nada­no Matce Bożej po dłu­gich i ostrych dys­ku­sjach, w któ­rych jed­ni uwa­ża­li, że wystar­czy tytuł Rodzicielka Chrystusa. Kiedy jed­nak spre­cy­zo­wa­no, że mat­ka rodzi oso­bę, wte­dy uzna­no tytuł Bożej Rodzicielki, bo Jej Syn jest Drugą Osobą Trójcy Przenajświętszej.

Niepokalanie Poczęta – módl się za nami! Ósmego grud­nia pięk­ne świę­to dla człon­ków naszej Krucjaty. Jest ono wspo­mnie­niem poczę­cia Matki Jezusa Chrystusa. Odsłania zamysł Boga co do ludz­ko­ści. On chciał, aby Adam i Ewa rodzi­li dzie­ci świę­te. Zgrzeszyli i rodzą je bez życia Bożego. Niepokalana jest przy każ­dym poczę­ciu dziec­ka i kocha je. Na zie­mi jest ono w zasię­gu zła, a rodzi­ce nie tyl­ko nie prze­ka­zu­ją życia Bożego, ale bywa, że nisz­czą życie docze­sne nie pozwa­la­jąc dziec­ku się narodzić.

Królowo Wszystkich Świętych – módl się za nami! Listopad to mie­siąc odnaj­dy­wa­nia się w tajem­ni­cy świę­te­go Kościoła. Dokonuje się to przez spo­tka­nie ze świę­ty­mi w nie­bie i świę­ty­mi — choć jesz­cze cier­pią­cy­mi z powo­du tęsk­no­ty za oglą­da­niem Boga — w czyśćcu.

Matko Boża Różańcowa – módl się za nami! Różaniec to for­ma modli­twy z Matką Bożą. Polega ona na roz­wa­ża­niu tajem­nic nasze­go zba­wie­nia. Ona roz­wa­ża­ła je, a my się tego od Niej uczy­my. Celem roz­wa­ża­nia jest wcie­la­nie w życie Tajemnic, tra­dy­cyj­nie uję­tych w trzy czę­ści różań­ca, a obec­nie jesz­cze w czwar­tą – w Tajemnice Światła.

Matko Bolesna — módl się za nami! Wrzesień ma trzy wspo­mnie­nia Maki Bożej. Jej Narodzenie, Jej Imienia i Matki Bożej Bolesnej. Z Nią Krucjata Modlitw bła­ga Ojca Niebieskiego o wyba­wie­nie od śmier­ci poczę­te­go dziec­ka, o jego wiecz­ne zba­wie­nie po wyko­na­niu zadań, jakie ma wyzna­czo­ne na zie­mi, o szczę­ście dla jego rodzi­ców oraz o miło­sier­dzie Boga dla tych, któ­rzy dzie­cię zabijają.

Matko Boża Wniebowzięta — módl się za nami! Jezus kochał Matkę i po Jej śmier­ci cia­ło prze­niósł do nie­ba. To pierw­sze zmar­twych­wsta­nie w gro­nie Jego wyznaw­ców. Zadania na zie­mi wyko­na­ła. Wtajemniczona w wiecz­ność jed­nak w stu pro­cen­tach uczest­ni­czy w tym, co się dzie­je na zie­mi. Interesuje Ją nie tyl­ko życie jed­nost­ki, ale przede wszyst­kim śro­do­wi­sko, bo bez nie­go nie ma życia.

Prawo Boże jest spra­wie­dli­we i jako takie jest zawsze dobre, nawet gdy suro­wo karze. Prawa ludz­kie nie są nasta­wio­ne na spra­wie­dli­wość, lecz na obro­nę inte­re­sów warstw z przy­wi­le­ja­mi, lub na obro­nę czy­nią­cych zło.

Żyjemy w świe­cie wiel­kie­go zgor­sze­nia, nagła­śnia­ne­go przez media. Dobro potra­fi być dys­kret­ne i jemu nagła­śnia­nie prze­szka­dza. Ono woli być zna­ne tyl­ko Bogu. Jezus powie­dział: Niech nie wie lewa ręka, co czy­ni pra­wa. Zło szczy­ci się swy­mi suk­ce­sa­mi, któ­re dowo­dzą, jak ono jest mocne.

Grudzień w pol­skiej kul­tu­rze jest mie­sią­cem skon­cen­tro­wa­nym na domu. Adwent to ocze­ki­wa­nie naro­dzin Jezusa. Jesteśmy w domu Maryi w Nazarecie. Wspominamy dom Jana Chrzciciela, w któ­rym domow­ni­cy śpie­wa­ją dwa hym­ny. Jeden Maryi: Magnificat – Wielbij duszo moja Pana, bo wiel­kie rze­czy Mi uczy­nił i świę­te jest imię Jego. a dru­gi Zachariasza: Błogosławiony Pan Bóg Izraela. Tak Jan, jak i Jezus wzra­sta­li w domach peł­nych szczę­ścia. Nawet betle­jem­ska staj­nia była wypeł­nio­na szczę­ściem. Ono bowiem nie zale­ży od sytu­acji, w jakiej się znaj­du­je­my, ale od stop­nia miło­ści Boga i ludzi.

Śmierć nie koń­czy przy­na­leż­no­ści do Krucjaty. Jej człon­ko­wie tak w czyść­cu, jak i w nie­bie modlą się za dzie­ci poczę­te. Ta modli­twa jest ich rado­ścią, bo uczest­ni­czą w stwa­rza­niu kolej­nych pokoleń.

Krucjata jest wspól­no­tą żyją­cą Różańcem, bo uczest­ni­cy spo­ty­ka­ją się ducho­wo każ­de­go dnia roz­wa­ża­jąc jed­ną z tajem­nic Różańca. Jest to modli­twa ewan­ge­licz­na, bo kon­cen­tru­je się na dwu­dzie­stu tajem­ni­cach Dobrej Nowiny i na sło­wach „Ojcze nasz” oraz „Pozdrowienia Anielskiego”. To woła­nie do Boga razem z Matką Jezusa ma na uwa­dze tajem­ni­ce życia poczę­te­go, jest więc uczest­nic­twem w stwa­rza­niu czło­wie­ka. Dopiero w nie­bie zoba­czy­my wiel­kość tego dzie­ła. Ono ma rów­nież na uwa­dze wypro­sze­nie bło­go­sła­wień­stwa dla mat­ki i tych, któ­rzy czu­wa­ją nad poczę­tym człowiekiem.

W tym mie­sią­cu mło­dzież i jej los jawi się jako naj­waż­niej­szy temat modli­twy całe­go Kościoła Katolickiego. Dla nas waż­ne jest to, że Kraków ma być miej­scem spo­tka­nia przed­sta­wi­cie­li mło­dzie­ży z całe­go świa­ta. Młodość to dyna­mizm życia. Modlitwą wspie­ra­my ich, aby w duchu doj­rza­łej miło­ści nie bali się pod­jąć decy­zji prze­ka­zu życia nowym poko­le­niom. Najważniejsza jest odpo­wie­dzial­ność za sie­bie i partnera.

Praca leka­rza i pie­lę­gniar­ki jest dzie­łem ich miło­sier­dzia. Jeśli liczy się pacjent i jego dobro, każ­da minu­ta tej pra­cy jest nasta­wio­na na pomoc temu, kto jej potrze­bu­je. Dla wie­rzą­ce­go jest to powo­ła­nie, i wów­czas pra­gnie wypeł­nić wolę Ojca Niebieskiego, któ­ry go pro­si o zaję­cie się pacjen­tem. Dla wie­rzą­ce­go jego ręce są prze­dłu­że­niem rąk Boga.

Rok Miłosierdzia to usil­ne woła­nie do Boga o miło­sier­dzie dla tego, kto pro­si, i dla wszyst­kich, któ­rych, w swej modli­twie wymie­nia. Krucjata ma na uwa­dze nie tyl­ko dziec­ko, ale jego mat­kę i ojca. Radujemy się, gdy ich ser­ca biją miło­ścią i w niej kształ­tu­je się ser­ce dziec­ka. Znając jed­nak sła­bość czło­wie­ka pro­si­my Boga o miło­sier­dzie dla tych rodzi­ców, któ­rzy dziec­ko ranią.

Miłosierdzie Boskie jest potę­gą miło­ści, któ­ra nie ma rów­nej. Ona odnie­sie osta­tecz­ne zwy­cię­stwo. Objawił nam to Syn Boga, sta­jąc się jed­nym z nas, czy­li Synem Człowieczym, i uka­zu­jąc, że każ­dy czło­wiek jest małym, lecz potęż­nym rege­ne­ra­to­rem miło­ści. Jeśli ta ener­gia w nim zosta­nie uru­cho­mio­na, to eks­plo­zja miło­ści zdu­mie­wa jego i oto­cze­nie. Egoizm zamy­ka i nie chce dopu­ścić do wybu­chu tej miło­ści, bo wyda­je mu się, że to koniec z nim, że on umie­ra. Tymczasem jest odwrot­nie. Kto zgo­dzi się na prze­bi­cie sko­ru­py ego­izmu, ten zaczy­na ubo­ga­cać oto­cze­nie i w tym znaj­du­je naj­więk­sze szczęście.

Prośba skie­ro­wa­na do Boga obej­mu­je ludzi odpo­wie­dzial­nych w naszej Ojczyźnie za życie każ­de­go oby­wa­te­la i wszyst­kich, któ­rzy na naszej ojczy­stej zie­mi zamiesz­ku­ją. Wartością pod­sta­wo­wą jest sza­cu­nek do życia, stąd jeden dzień w roku, jest przy­po­mnie­niem tej praw­dy i każ­dy Polak tam, gdzie jest winien w nim dzię­ko­wać za wła­sne życie. Jeśli jest wie­rzą­cy to dzięk­czy­nie­nie win­no być skie­ro­wa­ne do Boga. Jeśli nie ma wia­ry, powi­nien podzię­ko­wać swej mat­ce i ojcu, bo przez nich życie otrzymał. 

Ojczyzna to wiel­ka rodzi­na. Jej ustrój jest tym dosko­nal­szy, im bliż­szy ide­ału rodzi­ny. Tak też widzi Jezus swój Kościół. On jest domem, któ­ry żyje pod okiem Boga Ojca. Jest rodzi­ną tęt­nią­cą Jego miło­ścią. Katolik łatwo się odnaj­du­je w Ojczyźnie i w Kościele, bo wie, że te dwa śro­do­wi­ska mogą łączyć te same cele. Rodzina jest nasta­wio­na na prze­ka­zy­wa­nie życia i każ­dy, kto się nad nią pochy­la, pra­gnie jej w tym dzie­le pomóc. Po naro­dze­niu dziec­ka potrzeb­ne jest jesz­cze kil­ka lat wycho­wa­nia w rodzi­nie, bo ono pole­ga na naśla­do­wa­niu ojca, mat­ki, star­sze­go rodzeń­stwa, a nawet dziadków.

Z Objawienia zna­my dwa pro­gra­my Boga. Jeden – stwo­rze­nia — obej­mu­je kosmos i świat ducho­wy. Jest on uję­ty w czas, ma swój począ­tek i swój koniec. Ziemia też zosta­ła stwo­rzo­na, i zmie­rza do cał­ko­wi­tej prze­mia­ny, a to będzie koniec tej for­my jej egzy­sten­cji, jaką obserwujemy.

Bóg Ojciec zade­cy­do­wał, aby Jego Jednorodzony Syn stał się czło­wie­kiem i prze­szedł wszyst­kie eta­py ludz­kie­go życia na zie­mi, peł­niąc Jego wolę. Syn wyko­nał to ide­al­nie, a Ojciec pro­wa­dził Go dro­gą wyjąt­ko­wo wiel­kie­go upo­ko­rze­nia, przez co chciał obja­wić wszel­kie­mu stwo­rze­niu, że miłość praw­dzi­wa, któ­rej zale­ży na szczę­ściu innych, nie boi się upo­ko­rze­nia. To szczę­ście jest waż­niej­sze niż upo­ko­rze­nie. Miłość wła­sna nie­na­wi­dzi upo­ko­rze­nia. Egoista widzi tyl­ko suk­ce­sy, a kie­dy poja­wia się klę­ska, uwa­ża że jego życie nie ma sensu.

Listopad, mie­siąc bliż­sze­go kon­tak­tu ze zmar­ły­mi. Każde ich wspo­mnie­nie jest połą­czo­ne z dzięk­czy­nie­niem za to, że Bóg ich stwo­rzył i stwa­rza. Jeśli zna­my ich dobre dzie­ła dzięk­czy­nie­nie jest więk­sze. Jeśli wie­my, ze popeł­ni­li grze­chy, woła­my o miło­sier­dzie Boże dla nich.