Prośba skie­ro­wa­na do Boga obej­mu­je ludzi odpo­wie­dzial­nych w naszej Ojczyźnie za życie każ­de­go oby­wa­te­la i wszyst­kich, któ­rzy na naszej ojczy­stej zie­mi zamiesz­ku­ją. Wartością pod­sta­wo­wą jest sza­cu­nek do życia, stąd jeden dzień w roku, jest przy­po­mnie­niem tej praw­dy i każ­dy Polak tam, gdzie jest winien w nim dzię­ko­wać za wła­sne życie. Jeśli jest wie­rzą­cy to dzięk­czy­nie­nie win­no być skie­ro­wa­ne do Boga. Jeśli nie ma wia­ry, powi­nien podzię­ko­wać swej mat­ce i ojcu, bo przez nich życie otrzy­mał. Rodzice win­ni dzię­ko­wać za każ­de dziec­ko poczę­te w ich łonie, tak za te, któ­re uro­dzo­ne speł­nia­ją zada­nia wyzna­czo­ne im na zie­mi, jak i za te, któ­re zmar­ły w łonie mamy. Każde bowiem dziec­ko poczę­te ma już życie wiecz­ne. O zada­niach w wiecz­no­ści nie mówi nam nawet obja­wie­nie, ale Jezus zmar­twych­wsta­ły zapo­wia­da to życie, otwie­ra­jąc do nie­go drzwi. Dla wie­rzą­cych jest to nie tyl­ko dzięk­czy­nie­nie za życie docze­sne, ale i wieczne.

Uczestniczy Krucjaty zawsze radu­ją się jeśli ktoś z insty­tu­cji pań­stwo­wych zde­cy­do­wa­nie stoi po stro­nie życia, i darzą go sza­cun­kiem wie­dząc, że może mu ufać. Jutro naszej Ojczyzny win­no spo­czy­wać tyl­ko w takich rękach.

Ks. Edward Staniek