Jesień 1979 roku

W Polsce panu­je sys­tem komu­ni­stycz­ny narzu­co­ny nam przez Sowietów w 1945 roku. W kra­ju wiel­ki kry­zys gospo­dar­czy. Brakuje dosłow­nie wszyst­kie­go. Wszechmocna i wszech­obec­na cen­zu­ra blo­ku­je jaką­kol­wiek publicz­ną dys­ku­sję na temat obro­ny życia nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci. Cenzura jest tak moc­na, że nawet na skse­ro­wa­nie 10 egzem­pla­rzy jakie­go­kol­wiek dru­ku potrzeb­ny był ofi­cjal­ny doku­ment z Urzędu Miasta. Ingerencja pań­stwa była bar­dzo sil­na. Ówczesny rząd w żaden spo­sób nie stał na stra­ży ochro­ny życia, ale wręcz pro­pa­go­wał abor­cję. Panował zakaz wyda­wa­nia jakich­kol­wiek gazet, infor­ma­to­rów na temat obro­ny życia nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci a tak­że zakaz kry­ty­ko­wa­nia obo­wią­zu­ją­cej wów­czas usta­wy o tak zwa­nym prze­ry­wa­niu cią­ży. Została ona narzu­co­na w warun­kach dyk­ta­tu­ry w kwiet­niu 1956 roku.

Lekarze, któ­rzy w tam­tych cza­sach bro­ni­li życia nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci byli szy­ka­no­wa­ni i prze­śla­do­wa­ni. Pielęgniarki i leka­rzy, któ­rzy odmó­wi­li wyko­na­nia abor­cji byli zwal­nia­ni z pra­cy. Kobiety w cią­ży idą­ce na wizy­tę do leka­rza czę­sto sły­sza­ły zaska­ku­ją­ce dziś pyta­nie: usu­wa­my czy rodzi­my? Społeczeństwo nie było świa­do­me jak napraw­dę prze­bie­ga roz­wój dziec­ka przed naro­dze­niem ani nie zna­ło praw­dy, czym jest prze­rwa­nie cią­ży, któ­re wte­dy okre­śla­no zwro­tem „zabieg” lub „prze­rwa­nie cią­ży”. Te sło­wa nio­sły ze sobą ogrom zła, a praw­da była przed spo­łe­czeń­stwem ukrywana.

Ludzie, któ­rzy pró­bo­wa­li gło­sić naukę Kościoła były zastra­sza­ne i szy­ka­no­wa­ne. Jak w takich warun­kach moż­na było w ogó­le myśleć o uświa­da­mia­niu ludzi na temat abor­cji, któ­ra jest po pro­stu zabi­ja­niem człowieka?

To były bar­dzo cięż­kie a wręcz tra­gicz­ne cza­sy. W 1980 według ofi­cjal­nych danych zabi­to 138 000 dzie­ci. W rze­czy­wi­sto­ści mówi się o 5–7 krot­nie więk­szej licz­bie. Niektóre dane poda­ją, ze w tam­tym okre­sie w Polsce doko­ny­wa­no oko­ło milio­na abor­cji rocznie.

Wsparcie od papieża

Z pomo­cą i wspar­ciem Polakom przy­był papież świę­ty Jan Paweł II. Podczas swo­jej pierw­sze piel­grzym­ki do Polski w 1979 roku powie­dział zna­mie­ni­te sło­wa powta­rza­ne do dziś „Niech zstą­pi Duch Twój i odno­wi obli­cze zie­mi, tej zie­mi”. Był to dla nas wyraź­ny znak i bło­go­sła­wień­stwo, że jako naród musi­my coś zro­bić, aby oba­lić sys­tem komu­ni­stycz­ny. Papież obu­dził milio­ny kato­li­ków i zapo­cząt­ko­wał odno­wę ducho­wą i moral­ną nasze­go kraju.

Na począt­ku była tyl­ko garst­ka kato­li­ków, osób świec­kich, któ­re we współ­pra­cy Instytutem Teologii Rodziny, któ­rym wów­czas kie­ro­wa­ła dr Wanda Półtawska, czło­nek Papieskiej Rady ds. Rodziny, a tak­że współ­pra­cu­jąc z Duszpasterstwem Rodzin Archidiecezji Krakowa, Duszpasterstwem Akademickim oraz Kurią Metropolitalną w Krakowie, przy­stą­pio­no do reali­za­cji tego celu poprzez modlitwę.

Początek Krucjaty Modlitwy w obro­nie poczę­tych dzieci

W 1979 roku garst­ka świec­kich, pra­cow­ni­ków nauko­wo-dydak­tycz­nych poli­tech­ni­ki kra­kow­skiej oraz ich przy­ja­ciół w spo­sób szcze­gól­ny zaję­li się pro­ble­mem ochro­ny życia nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci. To nie był przy­pa­dek. Kierowały nimi dwa sil­ne impul­sy. Pierwszy to widok pla­ka­tu uka­zu­ją­ce­go zwło­ki zabi­tych dzie­ci w wor­ku na odpad­ki w wyni­ku póź­nej abor­cji, czy­li w okre­sie 5–7 mie­się­cy roz­wo­ju. Drugi to dane licz­bo­we, któ­re przed­sta­wia­ły, że w pod koniec lat 70 w Polsce zabi­ja­no oko­ło milio­na dzie­ci rocz­nie. Co ozna­cza­ło, że sta­ty­stycz­nie każ­de­go dnia ginę­ło wów­czas oko­ło 2,5 tysią­ca dzie­ci. Społeczeństwo pol­skie nie było nawet świa­do­me codzien­nie doko­ny­wa­nej tragedii.

Ta nie­wiel­ka gru­pa kato­li­ków chcia­ła coś zro­bić, aby ura­to­wać życie nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci. Presja cza­su była ogrom­na, ale nie wie­dzie­li, w jaki spo­sób mogą zacząć dzia­łać w warun­kach komu­ni­stycz­ne­go znie­wo­le­nia. Słowa papie­ża „I życzę, i modlę się o to sta­le, aże­by rodzi­na pol­ska dawa­ła życie, aby była wier­na świę­te­mu pra­wu życia” były bez­po­śred­nią inspi­ra­cją do zor­ga­ni­zo­wa­nia Krucjaty Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci.

Prośba o dwa wiel­kie cuda. Cel pierw­szy to obu­dze­nie sumie­nia pol­skie­go naro­du i uwraż­li­wie­nia każ­de­go Polaka na wiel­ką nie­na­ru­szal­ną war­tość życia każ­de­go poczę­te­go dziec­ka. Celem dru­gim było znie­sie­nie usta­wy abor­cyj­nej i zastą­pie­nie jej pra­wem chro­nią­cym życie każ­de­go poczę­te­go dziec­ka. Chociaż wte­dy wyda­wa­ło się to po ludz­ku nie­moż­li­we człon­ko­wie Krucjaty wie­dzie­li, że z Bożą pomo­cą wszyst­ko jest moż­li­we. Dodatkową otu­chą do dzia­łań gru­pie pro­li­fe towa­rzy­szy­ły sło­wa św. Pawła „Gdzie wzmógł się grzech, tam jesz­cze obfi­ciej roz­la­ła się łaska przez Jezusa Chrystusa Pana nasze­go”. Mieli pew­ność wia­ry, że dobro zwy­cię­ży a Bóg roz­le­je wiel­kie łaski, któ­re pomo­gą zwal­czyć ogrom zła, a sku­tecz­na obro­na życia będzie realna.

12 paź­dzier­ni­ka 1980

To data uzna­wa­na dziś za ofi­cjal­ny począ­tek Krucjaty Modlitwy w Polsce. Data nie była przy­pad­ko­wa. To wigi­lia ostat­nich obja­wień fatim­skich. A w Rzymie w tym samym cza­sie roz­po­czął się synod bisku­pów na temat rodziny.

Ułożono treść modli­twy „w inten­cji dopro­wa­dze­nia do anu­lo­wa­nia usta­wy z 27 kwiet­nia 1956 roku o tzw. prze­ry­wa­niu cią­ży i uzna­nia pra­wa do życia każ­de­go poczę­te­go dziec­ka”. Ten doku­ment dopu­ścił do wyko­na­nia ponad 20 milio­nów mor­derstw pol­skich nie­na­ro­dzo­nych dzieci.

Organizatorzy ruchu przy­stą­pi­li do dzia­łań. Pierwsze trzy mie­sią­ce były naj­trud­niej­sze. Wówczas modli­ło się oko­ło tysiąc osób z całej Polski. Przez ten czas każ­dy z nich codzien­nie uczest­ni­czył we Mszy Świętej, przyj­mu­jąc Komunię Świętą w inten­cjach Krucjaty. Osoby, któ­re z przy­czyn cho­ro­bo­wych lub wie­ku nie mogły aktyw­nie uczest­ni­czyć na Eucharystii wspie­ra­ły akcję modli­twą oraz ofia­ro­wu­jąc swe codzien­ne cier­pie­nie w inten­cji obro­ny życia malut­kich dzie­ci poczę­tych. Tą gru­pę two­rzy­ło oko­ło dwa tysią­ce osób.

Po tym kwar­ta­le Krucjata opra­co­wa­ła modli­tew­ny pro­gram, któ­ry zatwier­dzi­ła wła­dze kurii metro­po­li­tar­nej Krakowa. Od tej pory uczest­ni­cy mie­li przez rok codzien­nie modlić się w inten­cji obro­ny życia, oprócz tego raz w mie­sią­cu w dniu powsze­dnim iść na Mszę św., przyj­mu­jąc, Komunię św. w tej inten­cji. Te same warun­ki obo­wią­zu­ją człon­ków Krucjaty do dziś.

Z dnia na dzień coraz wię­cej Polaków dołą­cza­ło do gru­py modlą­cej się. Do sie­dzi­by zało­ży­cie­li napły­nę­ło oko­ło 100 000 zgło­szeń z całe­go kra­ju i licz­ba ta cią­gle się zwięk­sza­ła. Wielu człon­ków zaczy­na­ło pro­wa­dzić dzia­łal­ność pro-life wszyst­ki­mi moż­li­wy­mi wów­czas meto­da­mi. Ale w cza­sach, kie­dy był cał­ko­wi­ty zakaz na publi­ko­wa­nie bądź pro­wa­dze­nie mani­fe­sta­cji, co moż­na było w ogó­le robić?

Praca dzia­ła­czy pro-life pole­ga­ła głów­nie na dzia­łal­no­ści w struk­tu­rach Kościoła kato­lic­kie­go. Obszar kościo­ła był jak­by zie­lo­ną stre­fą, nie­pod­le­ga­ją­cą wła­dzy par­tii. W kate­che­tycz­nych sal­kach moż­na było pro­wa­dzić pre­lek­cje, orga­ni­zo­wać wysta­wy z „prze­my­co­ny­mi” z Zachodu zdję­cia­mi nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci, a tak­że wyświe­tlać fil­my pro-life.

Coraz bli­żej do zmian w prawie

Sukcesy pra­cy kru­cja­ty moż­na było obser­wo­wać z roku na rok. Prowadzone sta­ty­sty­ki zano­to­wa­ły sys­te­ma­tycz­nie zmniej­sza­ją­cą się licz­bę rocz­nie doko­ny­wa­nych abor­cji. Okres trans­for­ma­cji ustro­jo­wej a tak­że roz­po­czę­cie dys­ku­sji spo­łecz­nej przy­czy­ni­ły się do znacz­ne­go spad­ku licz­by prze­ry­wa­nia cią­ży. W okre­sie 9 lat z 138 000 do 80 000 przypadków.

Kolejne wyda­rze­nia, jak znie­sie­nie cen­zu­ry w czerw­cu 1989, czę­ścio­wo wol­ne wybo­ry, nowa sytu­acja poli­tycz­na, stwo­rze­nie Kodeksu etycz­ne­go leka­rzy z zapi­sa­ną w nim ochro­ną życia czło­wie­ka od poczę­cia w 1991, przy­czy­nia­ły się do uświa­da­mia­nia ludzi o koniecz­no­ści ochro­ny życia poczę­te­go. Wraz z osła­bie­niem sys­te­mu komu­ni­stycz­ne­go a w koń­cu jego oba­le­nia dys­ku­sja na temat życia na forum publicz­nym była coraz bar­dziej swo­bod­na i przede wszyst­kim możliwa.

12 lat wytrwa­łej modli­twy tysię­cy Polaków

Trwa nie­ustan­ne uświa­da­mia­nie Polaków, czym jest abor­cja. To ducho­wa wal­ka Chrystusa z sza­ta­nem. Teraz moż­na było pod­jąć sta­ra­nia i wal­kę o znie­sie­nie bar­ba­rzyń­skiej usta­wy aborcyjnej.

Przed uchwa­le­niem usta­wy o ochro­nie życia poczę­tych dzie­ci Sejm prze­pro­wa­dził ofi­cjal­ne tzw. kon­sul­ta­cje spo­łecz­ne. Wtedy napły­nę­ło 1 710 976 pisem­nych sta­no­wisk oby­wa­te­li. 89% tych gło­sów było za ochro­ną praw­ną życia nie­na­ro­dzo­nych, a tyl­ko 11% prze­ciw­na. W deba­cie ogrom­na prze­wa­ga lewi­cy i libe­ra­łów. Na szczę­ście media kato­lic­kie mogły swo­bod­nie bez cen­zu­ry pisać prawdę.

Zanim zatwier­dzo­no usta­wę nie oby­ło się od „stra­sze­nia”. Prognozowano same nega­tyw­ne sce­na­riu­sze, któ­re nowy zapis miał spo­wo­do­wać w pol­skim spo­łe­czeń­stwie. Według zwo­len­ni­ków abor­cji po nowe­li­za­cji mia­ła wzro­snąć: licz­ba dzie­cio­bój­ców-licz­ba ta zma­la­ła; mia­ła wzro­snąć licz­ba porzu­co­nych dzie­ci- nastą­pił spa­dek. Więzienia mia­ły zapeł­nić się kobie­ta­mi ska­za­ny­mi za abor­cję-usta­wa prze­wi­dy­wa­ła karę tyl­ko dla leka­rzy a nie matek; z kolei szpi­ta­le mia­ły być prze­peł­nio­ne kobie­ta­mi, pró­bu­ją­cy­mi nie­le­gal­nie i w pro­wi­zo­rycz­nych warun­kach doko­nać abor­cji- tak rów­nież się nie sta­ło. W cią­gu 17 lat dzia­ła­nia usta­wy na sku­tek nie­le­gal­nej abor­cji zmar­ła tyl­ko jed­na kobie­ta. Silnym argu­men­tem, mia­ło być stwier­dze­ni, że zakaz doko­ny­wa­nia abor­cji, to „zmu­sza­nie” kobiet do macie­rzyń­stwa, któ­re pozo­sta­ną bez środ­ków do życia czy jakiejś innej pomo­cy. W rze­czy­wi­sto­ści domy samot­nej mat­ki dys­po­no­wa­ły wol­ny­mi miej­sca­mi i sta­le powsta­wa­ły nowe pla­ców­ki. Twierdzono, że nowa usta­wa dra­stycz­nie zwięk­szy licz­bę nie­let­nich dziew­czyn, któ­re nie mogąc usu­nąć dziec­ka, będą musia­ły zostać mat­ka­mi nie będąc jesz­cze na to goto­we. Okazało się coś prze­ciw­ne­go. Liczba nie­let­nich matek rów­nież się zmniej­szy­ła. Uważano tak­że, że z przy­czyn bra­ku moż­li­wo­ści prze­pro­wa­dze­nia abor­cji na żąda­nie kobie­ty, wzro­śnie licz­ka poro­nień zali­cza­nych do samo­ist­nych, a tym­cza­sem będą one pro­wo­ko­wa­ne przez same kobie­ty. Poziom ten pozo­stał sta­ły. Bezpodstawne oba­wy śro­do­wisk pro­abor­cyj­nych w ogó­le się nie sprawdziły.

Zwolennicy abor­cji mie­li nadzie­ję, że pre­zen­tu­jąc „groź­ne” skut­ki dele­ga­li­za­cji zabi­ja­nia poczę­tych dzie­ci znie­chę­cą Polaków do popie­ra­nia pro­jek­tu usta­wy. Nic nie uda­ło im się tym uzyskać.

Tabela – Śmiertelność matek w wybra­nych kra­jach świa­ta 

N – abor­cja nie­le­gal­na lub ogra­ni­czo­na moż­li­wość jej wykonywania
L – abor­cja legalna

Źródło: (M.C. Hogan, K.J. Foreman, M. Naghavi, et al., Maternal mor­ta­li­ty for 181 coun­tries, 1980–2008: a sys­te­ma­tic ana­ly­sis of pro­gres towards Millenium Development Goal 5, w: „Lancet”, Vol. 375, 2010, s. 1609–23)

Mamy prze­łom!

Ustawa zosta­ła prze­gło­so­wa­na. To był cud, prze­łom cywi­li­za­cyj­ny na ska­lę świa­ta. 7 stycz­ni 1993 roku pro­jekt pol­skiej usta­wy anty­abor­cyj­nej w Senacie prze­szła dosłow­nie jed­nym gło­sem. Polska była pierw­szym kra­jem, któ­ry w warun­kach demo­kra­cji odrzu­cił zbrod­ni­czą usta­wę i przy­jął pra­wo chro­nią­ce życie. Dokument wyszcze­gól­nił trzy przy­pad­ki, kie­dy abor­cja ma być dozwo­lo­na. Są to zagro­że­nie życia lub zdro­wia mat­ki, nie­od­wra­cal­ne cięż­kie uszko­dze­nie pło­du oraz kie­dy ist­nie­je uza­sad­nio­ne podej­rze­nie, że cią­ża jest wyni­kiem czy­nu zabro­nio­ne­go. W usta­wie nie ma zapi­su, któ­ry mówił­by o jakich­kol­wiek karach dla kobiet decy­du­ją­cych się na zabieg, tyl­ko dla lekarzy.

Ogromnym suk­ce­sem dzia­ła­czy pro-life jest zmia­na świa­do­mo­ści spo­łecz­nej i poli­ty­ków, co w koń­cu dopro­wa­dzi­ło do zatwier­dze­nia nowej usta­wy pro-life. Nowe pra­wo rów­nież przy­czy­ni­ło się do zmniej­sza­nia licz­by ofiar. Rok przed pod­pi­sa­niem usta­wy w Polsce zare­je­stro­wa­no 11 640 abor­cji, a więc pra­wie dwu­na­sto­krot­nie mniej­szą licz­bę niż w roku 1980.

Dziś moż­na stwier­dzić, że Krucjata Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci dopro­wa­dzi­ła do cywi­li­za­cyj­ne­go prze­ło­mu. Od „legal­no­ści” abor­cji dopro­wa­dzi­ła do praw­nej ochro­ny nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci. Czemu to zawdzię­cza­my? Tylko i wyłącz­nie modlitwie.

Od 1993 sytu­acja zaczę­ła się popra­wiać. Oprócz zmniej­sze­nia licz­by abor­cji polep­szy­ło się tak­że zdro­wie pro­kre­acyj­ne kobiet. Coraz mniej zgo­nów kobiet spo­wo­do­wa­nych cią­żą, poro­dem i poło­giem. Również świa­do­mość pro­kre­acyj­na kobiet była coraz powszech­niej­sza. Coraz mniej przy­pad­ków nie­let­nich matek, a tak­że zmniej­szy­ła się śmier­tel­ność nowo­rod­ków. Pozytywnym skut­kiem dzia­ła­nia usta­wy jest też popra­wa współ­czyn­ni­ka umie­ral­no­ści oko­ło­po­ro­do­wej dzieci.

Mimo tylu pozy­tyw­nych efek­tów, w Polsce nie było sta­bil­nej sytu­acji. Ustawa była zagro­żo­na. Postkomunistyczni poli­ty­cy naj­pierw gro­zi­li, a w koń­cu w 1996 roku anu­lo­wa­li ją. Na szczę­ście Trybunał Konstytucyjny orzekł o nie­zgod­no­ści pro­abor­cyj­nej nowe­li­za­cji z Konstytucją PRL. Jednak ta chwi­la zamie­sza­nia przy­nio­sła bole­sne skut­ki. Przez rok legal­no­ści abor­cji „na żąda­nie” wyko­na­no 3047 abor­cji, w porów­na­niu do licz­by 495 w roku 1996.

Z pew­no­ścią moż­na stwier­dzić, że rady­kal­nie wzro­sła świa­do­mość, że życie każ­de­go czło­wie­ka roz­po­czy­na się od momen­tu poczę­cia oraz sza­cu­nek dla dziec­ka nie­na­ro­dzo­ne­go. Z rapor­tów CBOS wyni­ka, że spo­łecz­ny sprze­ciw wobec abor­cji, w cią­gu ostat­nich 20 lat, wzrósł do 75% z pozio­mu ok. 35 % w 1991 r. W bada­niach CBOS‑u z lip­ca 2013 aż 75% Polaków wyra­zi­ło opi­nię, że abor­cja jest złem i nigdy nie może być usprawiedliwiona.

Dostrzec moż­na spa­dek spo­łecz­ne­go przy­zwo­le­nia na abor­cję. W odnie­sie­niu do sytu­acji, gdy kobie­ta ma trud­ne warun­ki mate­rial­ne, spa­dło ono z 47% w roku 1992 do 16% w roku 2012; w przy­pad­ku, gdy kobie­ta znaj­du­je się w trud­nej sytu­acji oso­bi­stej z 38% w 2002 roku do 13% w roku 2012; zaś w przy­pad­ku, gdy kobie­ta po pro­stu nie chce mieć dziec­ka – z 27% w 1999 roku do 14 % w roku 2012. Utrzymuje się nato­miast nadal wyso­ki poziom akcep­ta­cji dopusz­czal­no­ści abor­cji w tych sytu­acjach, któ­re wymie­nio­ne są w Ustawie.

Za prze­rwa­niem cią­ży w przy­pad­ku, kie­dy zagro­żo­ne jest życie mat­ki, opo­wia­da­ło się w 1992 roku 88% respon­den­tów, a w 2012 – 81%; w przy­pad­ku, kie­dy zagro­żo­ne jest zdro­wie mat­ki, odpo­wied­nio 80% i 71%, prze­rwa­nie cią­ży będą­cej wyni­kiem prze­stęp­stwa akcep­to­wa­ło: w 1992 roku 80%, a w 2012 roku 78%, nato­miast za prze­rwa­niem cią­ży w sytu­acji cięż­kie­go i nie­od­wra­cal­ne­go upo­śle­dze­nia pło­du opto­wa­ło w 1992 roku 71%, a w 2012 roku – 61% respondentów.

Większa świa­do­mość spo­łecz­na, a zawie­dli politycy

Kolejnym momen­tem prze­ło­mo­wym w Polsce w spra­wie ochro­ny życia dziec­ka nie­na­ro­dzo­ne­go był rok 2007. Politycy zawie­dli. Niestety nie uda­ło się dopre­cy­zo­wać art. 38 Konstytucji RP, chro­nią­ce­go życie czło­wie­ka, uzu­peł­nia­jąc go o sło­wa: „od poczę­cia do natu­ral­nej śmier­ci”. Według ogól­no­pol­skie­go son­da­żu prze­pro­wa­dzo­ne­go w 2007 roku, ok. 53% Polaków było za kon­sty­tu­cyj­nym wzmoc­nie­niem ochro­ny życia czło­wie­ka, a oko­ło 33% prze­ciw. Do Kancelarii Sejmu wpły­nę­ło ponad 506 tysię­cy pod­pi­sów oby­wa­te­li „za” i tyl­ko nie­ca­łe 2 tys. „prze­ciw”.

Kolejnym potwier­dze­niem ogrom­nych zmian, jakie zaszły dzię­ki pra­cy dzia­łal­no­ści pro-life a przede wszyst­kim modli­twy Krucjaty to wyni­ki rapor­tu CBOS doty­czą­ce abor­cji: „W ostat­nich latach zma­la­ło rów­nież popar­cie dla pra­wa do abor­cji, jeśli kobie­ta jest w trud­nej sytu­acji oso­bi­stej (o 15 punk­tów od 2002 roku) lub po pro­stu nie chce mieć dziec­ka (o 9 punk­tów od 1999 roku)”. Tylko nie­licz­na gru­pa osób opo­wia­da się za abor­cją bez ograniczeń.

Choroba dziec­ka to naj­częst­szy powód doko­ny­wa­nia abor­cji. Pokazuje to, że kolej­nym celem dla Krucjaty i każ­de­go Polaka jest pra­ca nad zwięk­sze­niem spo­łecz­nej akcep­ta­cji nie­peł­no­spraw­no­ści tak­że dzie­ci nienarodzonych.

Dane sta­ty­stycz­ne o licz­bie abor­cji w Polsce nigdy nie będą cał­ko­wi­cie zgod­ne z rze­czy­wi­sto­ścią. Istnieje pod­zie­mie abor­cyj­ne, jed­nak nie jest ono aż tak wiel­kie jak nie­któ­re media pro­abor­cyj­ne pro­pa­gu­ją. Ich dane mówią­ca o 200 tys. nie­le­gal­nych abor­cji rocz­nie. To sta­now­czo zawy­żo­ne sta­ty­sty­ki. Rzetelne eks­per­ty­zy sza­cu­ją pod­zie­mie na 7–14 tys. rocznie.

Nowy pro­gram modlitewny

Wobec zmian, jakie nastą­pi­ły w pol­skim spo­łe­czeń­stwie, 12 paź­dzier­ni­ka 2005 roku w 25-lecie Krucjaty Modlitewnej jej zało­ży­cie­le opra­co­wa­li nowy pro­gram. Bardziej wpi­su­ją­cy się w obec­ną sytu­ację. Przede wszyst­kim modli­twa dzięk­czyn­na za to wiel­kie dobro, któ­re do tej pory już się wyda­rzy­ło. Kolejne dwa cele, w inten­cji, któ­rych człon­ko­wie Krucjaty się modlą. Pierwsze bła­ga­nie jest o dal­szy wzrost sza­cun­ku wobec życia czło­wie­ka nie­na­ro­dzo­ne­go, cho­re­go, w pode­szłym wie­ku oraz dru­gie o wpro­wa­dze­nie do Konstytucji pre­cy­zyj­nej praw­nej ochro­ny życia każ­de­go czło­wie­ka od poczę­cia do natu­ral­nej śmierci.

W wal­ce o życie poczę­tych dzie­li naj­waż­niej­sza jest modli­twa. Przynależenie do Krucjaty nie jest ani obo­wiąz­kiem ani jedy­ną moż­li­wo­ścią nie­sie­nia pomo­cy. Inne moż­li­wo­ści wspie­ra­nia ini­cja­ty­wy poza modli­twa to apo­stol­stwo jak ducho­wa adop­cja, kon­kret­na pomoc poprzez roz­po­wszech­nia­nie ulo­tek infor­ma­cyj­nych, fil­mów, wspar­cie mate­rial­ne orga­ni­za­cji, domów samot­nej mat­ki czy okien życia.

I tak wła­śnie na pod­sta­wie tych doświad­czeń spo­łecz­no-poli­tycz­nych powsta­ła ogól­no­świa­to­wa modli­twa World Prayer for Life, któ­rej za mot­to posłu­ży­ły sło­wa Jana Pawła II zapi­sa­ne w ency­kli­ce „Evangelium vitae”: „Pilnie potrzeb­na jest wiel­ka modli­twa za życie, prze­ni­ka­ją­ca cały świat”.

Pro-life dziś

Pro-lifow­cy nie mogą ani na chwi­lę zaprze­stać swo­ich modli­twy i dzia­łań. Wciąż jest wie­le do zro­bie­nia. Pojawiają się nowe zja­wisk, z któ­ry­mi muszą się mie­rzyć i zwal­czać jak choć­by ide­olo­gia gen­der czy pró­by wpro­wa­dze­nia edu­ka­cji sek­su­al­nej od wcze­snych lat przed­szkol­nych zamiast przy­go­to­wa­nia do życia w rodzinie.

Dzisiaj mówie­nie o abor­cji, jako o mor­der­stwie czło­wie­ka dla nie­któ­rych jest nie­wy­god­ne i nie­po­praw­ne poli­tycz­nie. W prze­ka­zie medial­nym czę­ściej jest to przy­rów­ny­wa­ne do zabie­gu lekar­skie­go, ope­ra­cji, broń Boże nie­łą­czo­ne z żad­nym sumie­niem. Wydawałoby się, że cza­sy komu­ni­zmu prze­mi­nę­ły i zwol­nie­nie z pra­cy za powo­ła­nie się na klau­zu­lę sumie­nia, nie chcąc zabić malut­kie­go dziec­ka w XXI wie­ku, w pań­stwie demo­kra­tycz­nym nie może się już wyda­rzyć. Nic bar­dziej myl­ne­go. Takie sytu­acje się zda­rza­ją. Padają wręcz hasła, że lekarz swo­je sumie­nie powi­nien zosta­wiać w domu, a w pra­cy wyko­ny­wać to, cze­go ocze­ku­je pacjent.

Trwajmy w wal­ce prze­ciw zabi­ja­niu nie­win­nych poczę­tych dzie­ci. A w chwi­lach cięż­kich, kie­dy będą poja­wia­ły się myśli, że to nie ma sen­su, że tej wal­ki nie wygra­my pamię­taj­my o jed­nym: Jezus Chrystus poko­nał śmierć!

Małgorzata Czernecka